Θέλω να είμαι γεμάτη μαμά και όχι «τέλεια» μαμά

Τα παιδιά μας θέλουν να κοιτάνε προς εμάς και να βλέπουν ότι αυτή η ζωή αξίζει. Είναι σαν να ξέρουν ότι τότε μπορούμε να προσφέρουμε ακόμα πιο γενναιόδωρα την ζεστασιά που νιώθουμε μέσα μας για εκείνα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΕΛΛΑ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ήταν τα γενέθλια της μητέρας μου πριν μερικές μέρες. Όταν ξύπνησα εκείνο το πρωινό, σε αυτό το αχνό, γλυκό διάλειμμα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, την είχα στο μυαλό μου – σαν να την έβλεπα κάτω από τα βλέφαρά μου. Ήταν μια γλυκιά σκιά, σαν να είχε πάρει μορφή το αίσθημα της αγκαλιάς της. Ήταν οι στιγμές που την θυμάμαι να έχει ανοιχτά τα χέρια για να με αγκαλιάσει. Και τώρα όντας και εγώ μαμά, καταλαβαίνω ότι ήταν οι στιγμές που ήταν «γεμάτη» και μπορούσε να μας προσφέρει αυτή την αγάπη. Αυτή είναι «η μαμά». Είναι η ζεστασιά και η ανοιχτή αποδοχή που δίνει μια μητέρα στο παιδί της. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε απλόχερα χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ανάγκη για ανταλλαγή ή να προσμένουμε κάτι άλλο. Ωστόσο, για να μπορούμε να προσφέρουμε αυτή την αποδοχή χρειάζεται να είμαστε κι εμείς καλά – ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα μας.

Εκείνη την στιγμή το πρωί, δεν σκέφτηκα την ομορφιά της. Δεν θυμήθηκα τα ρούχα της ή το στυλ της. Δεν εκτίμησα το καθαρό σπίτι ή το οργανωμένο νοικοκυριό. Δεν σκέφτηκα τις κουβέντες ή τις σοφίες που κατά καιρούς μου έλεγε (που συχνά με εκνεύριζαν κιόλας). Εκείνη τη στιγμή ένιωσα. Δεν θυμήθηκα. Δεν σκέφτηκα. Ένιωσα. Το γράφω ξανά γιατί όλες οι σχέσεις μας τελικά είναι αυτό που νιώθουμε όταν είμαστε μαζί με τον άλλον. Οι σχέσεις μας έχουν αξία όταν συνδεόμαστε με αυτό το κάτι που είναι μέσα μας, το συναίσθημα, το ένστικτο. Αυτό το κάτι που δεν μπορούμε τόσο εύκολα να εξηγήσουμε με λόγια. Η νευροεπιστήμη το έχει δει και το έχει ονομάσει, είναι οι λεγόμενοι καθρεπτικοί ή κατοπτρικοί νευρώνες (mirror neurons). Είναι οι νευρώνες που ενεργοποιούνται όταν είμαστε με άλλους και «καθρεφτίζουμε» και μιμούμαστε αυτό που βλέπουμε και αυτό που ακούμε. Βοηθάνε στην ανάπτυξη της επικοινωνίας, της γλώσσας αλλά και στο να νιώθουμε ενσυναίσθηση και σύνδεση.

Σαν μαμά και εγώ η ίδια συχνά ξεχνάω αυτά που λέω στο θεραπευτικό δωμάτιο ή σε σεμινάρια. Δηλαδή ότι τα παιδιά μας (και όχι μόνο) χρειάζονται να τους βλέπουμε πραγματικά. Το να προσφέρουμε την απόλυτη αποδοχή μας είναι κάτι που δυσκολεύει συχνά τους γονείς. Πως το ξέρω; Γιατί μου απαντάνε ότι το κάνουν, και μετά προσθέτουν την πανίσχυρη λέξη «αλλά». Όταν λέμε «αλλά», αυτό που έχουμε πει πριν το «αλλά» ματαιώνεται. Ακούω φράσεις όπως, «ναι την αποδέχομαι ακριβώς όπως είναι, αλλά, η ζωή είναι δύσκολη και εγώ σαν μαμά της πρέπει να της δείξω πως να συγκεντρώνεται καλύτερα/ να μην ματαιώνεται τόσο εύκολα/ να βάζει στόχους/ να επιμένει/ να γίνει πιο δυνατή κλπ.» Σε αυτό απαντάω ότι η ζωή θα το μάθει αυτό στα παιδιά μας. Δεν μπορούμε να προλάβουμε τον πόνο που θα περάσουν. Ωστόσο, ο πόνος θα είναι λιγότερος αν γνωρίζουν ότι είναι υπέροχοι έτσι ακριβώς όπως είναι. Κι αυτό μπορούμε να τους το δώσουμε εμείς.

Αυτή είναι «η μαμά». Είναι η ζεστασιά και η ανοιχτή αποδοχή που δίνει μια μητέρα στο παιδί της.
Δεν θυμήθηκα τα ρούχα της ή το στυλ της. Δεν εκτίμησα το καθαρό σπίτι ή το οργανωμένο νοικοκυριό. Δεν σκέφτηκα τις κουβέντες ή τις σοφίες που κατά καιρούς μου έλεγε (που συχνά με εκνεύριζαν κιόλας). Εκείνη τη στιγμή ένιωσα. Δεν θυμήθηκα. Δεν σκέφτηκα. Ένιωσα.

Τελικά αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν είμαστε η «τέλεια μαμά» αλλά αν είμαστε μια «γεμάτη μαμά». Γνωρίζοντας ότι δεν μπορούμε να είμαστε όλη την ώρα χαρούμενες βέβαια. Τα παιδιά μας θέλουν να κοιτάνε προς εμάς και να βλέπουν ότι αυτή η ζωή αξίζει. Τα παιδιά μας θέλουν να βλέπουν ότι κάνουμε πράγματα που μας ικανοποιούν, που να αξίζουν, που δίνουν νόημα στη ζωή μας και να μπορούμε να ευχαριστιόμαστε τις μικρές απολαύσεις τις ζωής. Είναι σαν να ξέρουν ότι τότε θα μπορούμε να προσφέρουμε ακόμα πιο γενναιόδωρα την ζεστασιά που νιώθουμε μέσα μας για εκείνα.

Και αν εμείς οι ίδιοι δεν πήραμε ποτέ αυτή την αποδοχή και προσοχή που αναφέρω; Δεν σημαίνει ότι αν δεν πήραμε αυτή την αποδοχή ότι δεν θα μπορέσουμε να την δώσουμε εμείς στα δικά μας παιδιά. Ναι, ο πόνος του να μην μας βλέπει η ίδια η μητέρα μας είναι όντως αβάσταχτος. Παρόλο αυτά μπορούμε να μαζέψουμε δυνάμεις από τις μικρές καθημερινές επιτυχίες μας, τις σχέσεις μας, από τις εμπειρίες μας και να συνεχίσουμε να ζούμε. Βασικά να είμαστε μαμάδες αντί για να προσπαθούμε συνέχεια να γινόμαστε ακόμα καλύτερες μαμάδες.

Τα άρθρα και οι πληροφορίες στο διαδίκτυο δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την εξατομικευμένη θεραπεία. Αν έχετε έντονα συμπτώματα απευθυνθείτε σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας ή στον ιατρό σας για καθοδήγηση.